W dniach 9-10 września 2017 r. we wspólnocie salezjańskiej będziemy przeżywać wizytację Radcy Generalnego ks. Tadeusza Rozmusa SDB, który w imieniu ks. Generała Ángela Fernández Artime dokona nadzwyczajnej wizytacji kanonicznej.
W obecnym roku miasto Lublin świętuje 700-lecie nadania praw miejskich przez króla Władysława Łokietka. W tę bogatą i chlubną historię grodu nad Bystrzycą wpisuje się także obecność i działalność salezjanów.
8 września br. przypada 90. rocznica przybycia duchowych synów św. Jana Bosko do Lublina. W 1927 r., na zaproszenie bpa Leona Fulmana, Salezjanie rozpoczęli działalność duszpastersko-wychowawczą na Kalinowszczyźnie, przejmując ofiarowane przez Tadeusza Waisberga ruiny kościoła i klasztoru pofranciszkańskiego. Od tego wydarzenia rozpoczęły się dzieje salezjańskiej Kaliny, z którą związanych jest wiele pokoleń Salezjanów, Salezjanek i wiernych.
Na licznych płaszczyznach, poprzez działalność duszpasterską w parafii, podejmując różnorodne inicjatywy wychowawcze, takie jak bursa dla chłopców, oratorium, prowadząc stowarzyszenia i grupy, także poprzez zaangażowanie na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim Jana Pawła II Salezjanie rozwijali na tym miejscu i w środowisku Lublina charyzmat wielkiego Wychowawcy i Nauczyciela młodzieży – św. Jana Bosko. W murach salezjańskiej Kalinowszczyzny okoliczna młodzież formowała swoje charaktery i sumienia, pogłębiała wiarę, znajdowała dom oraz miejsce formacji, nauki i zabawy.
Jubileusz, będziemy przeżywać w niedzielę 10 września o godz. 1100 w połączeniu z nadzwyczajną wizytacją Radcy Generalnego ks. dra Tadeusza Rozmusa, aby pod Jego przewodnictwem, podziękować Bogu za dobro, które stało się udziałem tego miejsca, pod płaszczem Maryi Wspomożycielki.
Klasztor i kościół Salezjanów w Lublinie mieści się przy ul. Kalinowszczyzna 3 (dawniej 13) w starych, zabytkowych zabudowaniach, stanowiących ongiś własność Ojców Franciszkanów Konwentualnych. Im to właśnie w 1620 r. ksiądz Wojciech Zuziewicz podarował swoje grunta leżące poniżej wzgórza zwanego „Grodziskiem”, w pobliżu cmentarza żydowskiego tzw. „kirkutu” w Lublinie. Darowizna została zatwierdzona przez króla Zygmunta I w dniu 8 grudnia 1620 roku.
Już w 1621 r. postawiony tu został drewniany kościółek pod wezwaniem św. Wawrzyńca męczennika. W kościółku wzniesionym z funduszów zakonnych oraz ofiar wiernych, umieszczony był cudowny obraz Matki Bożej, znany i czczony na całej Lubelszczyźnie.
W 1635 r. w miejscu drewnianego kościółka zaczęto stawiać murowany, którego budowę ukończono w 1649 roku. Piękny i duży kościół konsekrował ks. bp Mikołaj Oborski, sufragan krakowski. Obraz Matki Bożej został przeniesiony do nowej świątyni, do której w dalszym ciągu ściągali liczni czciciele Maryi.
W 1689 r. wzniesiono na palach dębowych nowe, w całości murowane zabudowania klasztorne w stylu tzw. renesansu lubelskiego. W dwa lata później wybudowano także nową facjatę kościelną wraz z dwiema wieżami. Odtąd Ojcowie Franciszkanie w Lublinie mają klasztor murowany, przystosowany do życia klasztornego.
Przez 131 lat od budowy nowego, murowanego klasztoru nie spotykamy wzmianki o jego losach. Po Kongresie Wiedeńskim w roku 1815 klasztor ojców franciszkanów konwentualnych wszedł w skład Królestwa Polskiego. Po dwóch latach car Aleksander I dekretem z 18.03.1817 roku dokonał konfiskaty wielu klasztorów w Polsce, m.in. również klasztoru Ojców Franciszkanów w Lublinie. W 1817 r. klasztor franciszkański zostaje ostatecznie opuszczony przez zakonników. Budynki klasztorne przechodzą w prywatne ręce, mają coraz to nowych właścicieli i przeznaczone są do różnych celów. Tuż przed wybuchem powstania styczniowego 1863 r. zabudowania klasztorne zakupiła spółka Scholz i Voch umieszczając w nich kolejno fabrykę sukna, mydła i świec. Po bankructwie spółki nowym właścicielem zostaje firma Piotrowskiego z Makowa.
W 1913 r. posiadłość nabywa nowy właściciel, Żyd, Tadeusz Weisberg. On to po przejściu z judaizmu na katolicyzm w 1927 r. ofiarowuje zabudowania wraz z ogrodem Zgromadzeniu Salezjańskiemu, którego założycielem był św. Jan Bosco, włoski kapłan z Turynu. Przez liczną korespondencję miał on kontakty z Polakami, zwłaszcza z księdzem prałatem Knyczem, któremu modlitwy księdza Bosko przywróciły wzrok. W dowód wdzięczności ten oświęcimski kapłan pomaga księdzu Bosco w przybyciu Salezjanów do Polski.
Kiedy w roku 1898 Salezjanie przybyli do Polski, zajęli ruiny podominikańskiego kościoła w Oświęcimiu, gdzie w 1894 r. miała objawić się, widziana przez wielu świadków, Matka Boża Wspomożycielka Wiernych. Stąd istnieje wśród Salezjanów przekonanie, że przybycie Salezjanów, synów św. Jana Bosko, do Polski było Jej dziełem, gdyż był on Jej wielkim czcicielem.
