Klasztor i kościół Salezjanów w Lublinie mieści się przy ul. Kalinowszczyzna 3 (dawniej 13) w starych, zabytkowych zabudowaniach, stanowiących ongiś własność Ojców Franciszkanów Konwentualnych. Im to właśnie w 1620 r. ksiądz Wojciech Zuziewicz podarował swoje grunta leżące poniżej wzgórza zwanego „Grodziskiem”, w pobliżu cmentarza żydowskiego tzw. „kirkutu” w Lublinie. Darowizna została zatwierdzona przez króla Zygmunta I w dniu 8 grudnia 1620 roku.

Już w 1621 r. postawiony tu został drewniany kościółek pod wezwaniem św. Wawrzyńca męczennika. W kościółku wzniesionym z funduszów zakonnych oraz ofiar wiernych, umieszczony był cudowny obraz Matki Bożej, znany i czczony na całej Lubelszczyźnie.

W 1635 r. w miejscu drewnianego kościółka zaczęto stawiać murowany, którego budowę ukończono w 1649 roku. Piękny i duży kościół konsekrował ks. bp Mikołaj Oborski, sufragan krakowski. Obraz Matki Bożej został przeniesiony do nowej świątyni, do której w dalszym ciągu ściągali liczni czciciele Maryi.

W 1689 r. wzniesiono na palach dębowych nowe, w całości murowane zabudowania klasztorne w stylu tzw. renesansu lubelskiego. W dwa lata później wybudowano także nową facjatę kościelną wraz z dwiema wieżami. Odtąd Ojcowie Franciszkanie w Lublinie mają klasztor murowany, przystosowany do życia klasztornego.

Przez 131 lat od budowy nowego, murowanego klasztoru nie spotykamy wzmianki o jego losach. Po Kongresie Wiedeńskim w roku 1815 klasztor ojców franciszkanów konwentualnych wszedł w skład Królestwa Polskiego. Po dwóch latach car Aleksander I dekretem z 18.03.1817 roku dokonał konfiskaty wielu klasztorów w Polsce, m.in. również klasztoru Ojców Franciszkanów w Lublinie. W 1817 r. klasztor franciszkański zostaje ostatecznie opuszczony przez zakonników. Budynki klasztorne przechodzą w prywatne ręce, mają coraz to nowych właścicieli i przeznaczone są do różnych celów. Tuż przed wybuchem powstania styczniowego 1863 r. zabudowania klasztorne zakupiła spółka Scholz i Voch umieszczając w nich kolejno fabrykę sukna, mydła i świec. Po bankructwie spółki nowym właścicielem zostaje firma Piotrowskiego z Makowa.

W 1913 r. posiadłość nabywa nowy właściciel, Żyd, Tadeusz Weisberg. On to po przejściu z judaizmu na katolicyzm w 1927 r. ofiarowuje zabudowania wraz z ogrodem Zgromadzeniu Salezjańskiemu, którego założycielem był św. Jan Bosco, włoski kapłan z Turynu. Przez liczną korespondencję miał on kontakty z Polakami, zwłaszcza z księdzem prałatem Knyczem, któremu modlitwy księdza Bosko przywróciły wzrok. W dowód wdzięczności ten oświęcimski kapłan pomaga księdzu Bosco w przybyciu Salezjanów do Polski.

Kiedy w roku 1898 Salezjanie przybyli do Polski, zajęli ruiny podominikańskiego kościoła w Oświęcimiu, gdzie w 1894 r. miała objawić się, widziana przez wielu świadków, Matka Boża Wspomożycielka Wiernych. Stąd istnieje wśród Salezjanów przekonanie, że przybycie Salezjanów, synów św. Jana Bosko, do Polski było Jej dziełem, gdyż był on Jej wielkim czcicielem.

Celem Zgromadzenia Salezjańskiego jest przede wszystkim wychowanie młodzieży, zwłaszcza ubogiej i opuszczonej. Taką też działalność mieli prowadzić Salezjanie świeżo sprowadzeni do Lublina.

Ofiarodawca zabudowań, Tadeusz Weisberg stawia warunek, aby Salezjanie na otrzymanej nieruchomości w ciągu pięciu lat otworzyli szkołę techniczną wraz z warsztatami i tak ją prowadzili, aby mogła otrzymać prawa państwowe. Niestety stan techniczny zabudowań nie pozwolił na realizację zamierzeń. Ofiarowana posiadłość - to po prostu ruiny zajęte przez ponad dwustu „dzikich lokatorów”. Właściwie ani jedno pomieszczenie nie nadawało się do zamieszkania, toteż pierwsi salezjanie, organizatorzy nowej placówki ks. Józef Strauch i koadiutor Franciszek Szkopek, którzy przybyli 8 września 1927 roku, zmuszeni byli szukać dla siebie innego mieszkania w mieście. Po usunięciu „dzikich lokatorów”, natychmiast przystąpiono do odbudowy ruin i wyposażenia pomieszczeń.

Już w 1928 roku oddano do użytku tymczasową kapliczkę, w której codziennie odprawiano Mszę świętą. Pierwsi nieliczni jeszcze zakonnicy mieszkali i pracowali w niezwykle trudnych warunkach. Wszystko należało zaczynać niemal od zera.

Istotną sprawą dla pracy salezjanów było powstanie kanonicznie erygowanego domu zakonnego. W dniu 18 października 1929 roku ksiądz inspektor Antoni Hlond wysłał do kurii biskupiej w Lublinie list, z prośbą o zezwolenie na erygowanie domu zakonnego w Lublinie. Uwieńczeniem tych starań był, udzielony za aprobatą Kongregacji do Spraw Zakonnych, dekret erekcyjny księdza generała Filipa Rinaldiego z dnia 13 stycznia 1931 roku.

Odbudowę zaczęto od kościoła. Ze względu na zły stan budowlany, postanowiono podzielić go na trzy poziomy: na parterze zaplanowano salę teatralną, na I piętrze kaplicę dla wiernych, a nad nią sypialnie dla salezjańskich wychowanków bursy.

Pierwsza została oddana do użytku kaplica, którą 3 grudnia 1933 roku poświęcił Ordynariusz Lubelski ks. biskup Marian Leon Fulman. Z powodu braku pieniędzy na dalsze prace, z zadowoleniem przyjęto propozycję wydzierżawienia miastu kilku sal na potrzeby szkoły. Umowę podpisano na 5 lat, tj. od 1934 do 1939 roku.

Po wojnie Salezjanie kontynuowali swą działalność wychowawczą i duszpasterską, jednakże w mocno ograniczonym zakresie. Znaczna część piętra budynku została w roku 1950 zajęta przez władze państwowe i przeznaczona na pomieszczenia dla Szkoły Podstawowej nr 23. Natomiast salę teatralną władze przekazały firmie "Cezas". Pomimo tych trudności do roku 1954 była prowadzona przez Salezjanów bursa dla chłopców uczęszczających do różnych szkół lubelskich. Bursa jednak została przez władze państwowe zlikwidowana. Wśród wychowanków bursy obecny był m.in. obecny Sufragan Lubelski ks. bp Ryszard Karpiński.

W 1974 roku odzyskano parter budynku i adoptowano go do użytku sakralnego. Część pomieszczeń przeznaczono na sale katechetyczne, mieszkania dla księży - studentów KUL oraz Sióstr Salezjanek. Kilka lat później szkołę przeniesiono do własnego budynku.

W związku z powstaniem osiedla mieszkaniowego na Kalinowszczyźnie, w dniu 30 listopada 1975 roku ksiądz Arcybiskup Bolesław Pylak eryguje salezjańską parafię pod wezwaniem Matki Bożej Wspomożenia Wiernych, jednak ze względu na sprzeciw władz świeckich na powstanie parafii salezjańskiej, przez trzy lata pozostaje ona w charakterze samodzielnego ośrodka duszpasterskiego na prawach parafii spełniającego wszystkich wymagania duszpasterskie. Kościół parafialny przez ten okres nosił tytuł „Duszpasterstwo przy kościele Matki Bożej Wspomożenia Wiernych”. Sytuacja taka trwała do 20 grudnia 1979 roku, w którym to dniu ksiądz Arcybiskup dekretem nr 1569/gł 79 oficjalnie erygował parafię pod wezwaniem Matki Bożej Wspomożenia Wiernych.